MPB Meets: fotojournalist en filmmaker Roopa Gogineni

Ontmoet Roopa Gogineni, een bekroonde fotojournalist en filmmaker die verhalen van veerkracht, verzet en revolutie vastlegt.

Roopa Gogineni is afkomstig uit West Virginia en heeft zich meer dan een decennium lang toegewijd aan projecten in Oost-Afrika, waar ze samen met lokale gemeenschappen verhalen creëert die de status quo uitdagen. Ze werkte samen met Mau Mau-veteranen om hun verhalen vast te leggen toen ze de Britse regering aanklaagden voor misbruiken tijdens het koloniale tijdperk in Kenia.

Tegenwoordig woont Roopa in zowel Parijs als Atlanta. Haar werk heeft haar gebracht van het documenteren van revolutionair theater in Soedan tot het regisseren van reality-tv in Somalië. Roopa Gogineni heeft een MSc in Afrikaanse Studies van de Universiteit van Oxford.

Haar films hebben in première gegaan op gerenommeerde festivals zoals IDFA, Hot Docs en SXSW, en haar werk wordt wereldwijd erkend. Haar film "I AM BISHA", die het verhaal achter de schermen van een satirische poppenshow in Soedan belicht, heeft de Oscar-kwalificerende Full Frame Jury Award voor Beste Korte Film, de One World Media Award en de Rory Peck Award gewonnen.

In 2021 werd Roopa Gogineni benoemd tot een van de Global Fellows van de visuele non-profitorganisatie CatchLight, waarbij ze werd ondersteund voor haar project "Timepass / Let the Record Show".

In dit interview deelt Roopa haar inzichten in de dynamische wereld van fotojournalistiek, de nuances van haar project "The Future of Aid" en geeft ze advies aan opkomende fotojournalisten. Lees verder om te ontdekken hoe het echt is om een carrière in de fotojournalistiek te hebben.

Ervaringen als fotojournalist

MPB: Waarom ben je fotojournalist geworden?

RG: Mijn eerste kennismaking met fotojournalistiek was toen ik 14 was, een paar maanden na 9/11. Mijn vader nam me mee naar een lezing van Eddie Adams en Nick Ut, wier iconische foto's - de ene toont de executie van een Viet Cong-gevangene en de andere laat kinderen zien die een napalmbom ontvluchten - hebben geholpen om de publieke opinie over de Vietnamoorlog te veranderen. Na die lezing vroeg ik me af welke beelden de oorlog in Afghanistan zouden definiëren en hoe er tientallen jaren later over die beelden zou worden gesproken.

Na mijn afstuderen heb ik een zomer lang Dominic Nahr en Ed Ou in Kenia geassisteerd. Die ervaring bevestigde voor mij dat fotografie en journalistiek de manier waren waarop ik wilde bijdragen aan de wereld. Het was geen gemakkelijke tijd om de industrie binnen te komen. Gedrukte journalistiek zat in een crisis en de meeste Amerikaanse kranten bezuinigden op internationale berichtgeving.

Ik wilde begrijpen welke verhalen werden verteld en waarom. Dat bracht me naar de graduate school aan de Universiteit van Oxford, waar ik onderzoek deed naar hoe mediaverhalen over Somalië werden gevormd. Vervolgens verhuisde ik terug naar Nairobi om verhalen te schrijven die deze gevestigde vertellingen in twijfel trokken.

MPB: Hoe beslis je welke projecten je aanpakt?

RG: In de loop der jaren ben ik begonnen met langlopende fotografie- en documentaireprojecten. Ik voel me aangetrokken tot verhalen over mensen die verschillende vormen van verzet plegen, of het nu demonstranten in Soedan zijn, historici in Georgië of muzikanten in Somalië.

MPB: Wat zijn de uitdagingen waar je als fotojournalist mee te maken krijgt?

RG: Ik waardeer de flexibiliteit van freelancen, omdat ik zelf mijn projecten en creatieve aanpak kan kiezen. Het nadeel is dat ik meer tijd moet besteden aan het vinden van financiering en distributie. Maar zelfs dat kan een kans zijn om de manieren waarop verhalen worden verteld te heroverwegen.

Over The Future of Aid

MPB: Je project, De toekomst van hulp, onderzoekt een verandering in de aanpak van humanitaire hulp in Somalië, van traditionele voedseldonaties naar geldtransfers. Kun je ons meer vertellen over dit project?

RG: Toen ik verslag deed van conflicten en crises in Oost-Afrika, zag ik vaak de ontstellende inefficiëntie van traditionele humanitaire hulp. In Somalië bood het opkomende gebruik van mobiel geld een kans voor een nieuw hulpparadigma.

Traditionele voedselhulp overvoert lokale markten met overschotten uit westerse landen. In plaats daarvan begonnen humanitaire organisaties geldtransfers naar ontheemden te sturen, zodat ze zelf konden beslissen hoe ze hun behoeften wilden vervullen.

Er werd uitgebreid kwantitatief onderzoek gedaan dat aantoonde dat mensen hun geld verstandig besteedden. Maar sommige organisaties en donoren waren terughoudend om dit model te omarmen, uit angst dat het geld verkeerd zou worden besteed of zou kunnen worden misbruikt door slechte actoren.

De humanitaire organisatie Concern Worldwide vroeg me om dit onderzoek te visualiseren in een kamp voor ontheemden in Burao, Somaliland.

Na drie mislukte regenseizoenen hadden honderdduizenden veehouders in de regio hun kuddes zien sterven. Velen verlieten hun traditionele weidegronden voor ontheemdenkampen, waar de meest kwetsbaren geldtransfers ontvingen.

MPB: Het project richt zich op individuele verhalen via intieme portretten: Kun je ons vertellen hoe je dit aanpakte?

RG: Voor dit project wilde ik zoveel mogelijk ontvangers van geldelijke transfers fotograferen en laten zien hoe elke persoon uitgaf naar zijn eigen behoeften.

Ik wilde dat de fotografie intiem aanvoelde, maar ook empirische waarde had. Met dat in gedachten reisde ik met een zwarte achtergrond, zodat ik consistentie kon creëren in alle portretten. Mijn assistente Zainab en ik zetten een fotohokje op in een blikken constructie met één kamer aan de rand van het kamp. We vroegen mensen om langs te komen en te laten zien wat ze hadden gekocht met hun maandelijkse geldoverdracht. Gedurende een week ontmoetten we bijna honderd mensen, waarvan de overgrote meerderheid eten had gekocht.

MPB: Waren er specifieke verhalen of momenten die je hebben geraakt? Hoe bouwde je een band op met je onderwerpen om hun persoonlijke ervaringen naar voren te brengen?

RG: Voordat ik begon met fotograferen, zijn we met elke potentiële deelnemer om de tafel gaan zitten om het doel van het project uit te leggen. We maakten duidelijk dat ze op elk moment konden beslissen om niet deel te nemen, zonder gevolgen voor hun deelname aan het geldtransactieprogramma. Daarna vroegen we hoe ze in het kamp terecht waren gekomen.

We hadden niet veel tijd met elke persoon - meestal minder dan een half uur. Maar het was belangrijk om een ​​betekenisvolle uitwisseling te beginnen, gezien de ontberingen die ze hadden doorstaan. De ruimte was klein, wat een zekere intimiteit mogelijk maakte. Nadat ik naar hun verhalen had geluisterd, opende ik de deur om natuurlijk licht binnen te laten en begon ik met fotograferen. Zainab gebruikte af en toe een reflector voor invullicht. Aan het einde maakte ik een polaroidportret dat ze mochten houden.

MPB: Wat was je post-productieproces?

RG: Het postproductieproces verliep vrij snel en eenvoudig. Ik heb de schaduwen iets donkerder gemaakt omdat de achtergrond niet helemaal zwart was in de RAW-bestanden. Ook moest ik af en toe de witbalans aanpassen vanwege de goudkleurige reflector die we gebruikten.

Advies om fotojournalist te worden

MPB: Welke camera-uitrusting gebruik je meestal voor foto- en videoprojecten in je werk?

RG: Toen ik begon, was de Canon EOS 5D Mark II mijn alles-in-één werkpaard en ik vond het geweldig. Naarmate ik meer documentaires begon te maken, vond ik het handiger om mijn foto- en videokit te scheiden. Op dit moment gebruik ik voor fotografie de Leica M10 Black Chrome en de Fujifilm GFX 100S. Voor film werk ik met een Panasonic AU-EVA1 5.7K.

MPB: Heb je tips en trucs voor aspirant-fotojournalisten?

RG: Wees lief voor je lichaam! Net als veel fotografen heb ik rugklachten gehad en nu ben ik heel voorzichtig met hoe ik mijn spullen draag. Op reis gaat alles in een rolkoffer. Als ik discreet moet zijn, verpak ik alles in gewatteerde koffers in een gewone koffer. Anders gebruik ik een Lowepro rolkoffer. Tijdens het werk draag ik een Think Tank gevoerde heupriem en tasjes om lenzen, batterijen en audio-apparatuur mee te nemen.

Een ander advies dat ik zou willen geven, is om ijverig back-ups te maken van harde schijven. Ik heb keer op keer nachtmerries gehad over corrupte, gestolen of in beslag genomen schijven!

Tot slot, denk goed na over hoe je werk in lijn kan zijn met je waarden. Zoek een creatieve gemeenschap om mee te delen en samen te werken. Fotojournalistiek hoeft geen eenzaam werk te zijn.

Dankjewel Roopa! 

Lees meer handige camerareviews op onze MPB Blog.