MPB Meets: Wildlife Cinematograaf Alex Vail

BAFTA-winnende wildlife cinematograaf Alex Vail werkte aan enkele van de meest iconische wildlife documentaires ter wereld, waaronder Frozen Planet II, Blue Planet II en Seven Worlds, One Planet. Zijn laatste project met Doug Anderson, Tiny World, is ook genomineerd voor een BAFTA voor de verbluffende cinematografie. We spraken met Alex om meer te weten te komen over de shoot, zijn kitbag en advies.

MPB: Gefeliciteerd met je BAFTA nominatie voor je werk aan Tiny World. Kun je ons vertellen wat jouw rol was tijdens de opnamen en hoe het voelt om erkend te worden voor je werk?

AV: Heel erg bedankt, we waren zeker erg blij met de nominatie! Ik was een van de twee hoofd cinematografen van Tiny World: Reef. De andere was onze extreem getalenteerde DOP, Doug Anderson. Hij is een van de meest gulle mensen die ik ken met zijn kennis en ik voel me zeer bevoorrecht dat ik met hem heb mogen samenwerken. 

Hoe het voelt om genomineerd te zijn voor cinematografie met Doug, ik heb er geen woorden voor. Ik had het geluk een BAFTA te winnen als lid van het camerateam van Blue Planet II, maar dit is mijn eerste nominatie op naam. Ons werk is geweldig en ik zou niets anders willen doen. Net als vele anderen geven we er alles voor. Dus om erkend te worden voor je kunst is heel bijzonder.

MPB: Wat was jullie uitrusting voor de opnames?

AV: We zeggen vaak dat hoe kleiner het dier, hoe meer apparatuur je nodig hebt om het te filmen. En we filmden behoorlijk kleine beestjes! We wilden het publiek echt meenemen in de wereld van deze kleine wezens en dit werd extra moeilijk gemaakt doordat onze onderwerpen zich onder water bevonden. Niet alleen beperkt dit de tijd die je kunt besteden aan filmen - we gebruikten rebreathers om deze tijd te verlengen - maar veel van dit soort apparatuur bestond niet voor onderwater filmen. We moesten dus manieren vinden om de uitrusting aan te passen voor deze extreem uitdagende omgeving.

We hebben de Laowa 24mm f/14 2x Macro Probe Nikon Z veel gebruikt om diepte te brengen in onze macro-opnamen. Om deze opnamen in beweging te houden, gebruikten we vaak een op maat gemaakte onderwaterslider en gemotoriseerde pan/tilt kop voor precieze bewegingen. Voor een van de scènes die ik filmde, de scène waarin meerdere octopussen gezamenlijk jagen, moest ik heel mobiel zijn omdat deze roofdieren zich vrij snel verplaatsen, maar ik moest het ook filmen vanuit het perspectief van het kleine rifwezen, dus ik moest met de sonde precies tussen het rif komen. Hoewel we onder water vaak uit de hand fotograferen met een grote, neutraal verzwaarde behuizing, zoals de Gates Deep Weapon, moet je met de Laowa zo dicht bij je onderwerp komen dat je elk klein wiebeltje keer tien ziet. Er was dus meer stabiliteit nodig. Doug kwam met een geweldige oplossing en voegde iets toe aan de bovenkant van de behuizing dat we de blimp noemden. Het was eigenlijk een groot stuk niet-comprimerend syntactisch schuim met genoeg gewicht eronder om het volledig neutraal te maken. Hoewel het onhandig was om rond te duwen, gaf dit - bevestigd aan onze toch al behoorlijk stevige behuizingen - me de stabiliteit die ik nodig had voor deze opnamen.

Voor de rest heb ik vrij standaard fotolenzen gebruikt, voornamelijk lenzen voor Nikon. Ik gebruik de Nikon 70-180mm f/4.5-5.6D Micro vrij veel, zowel uit de hand als op een onderwater statief. Voor gedrag moet je van een afstand filmen. Ik gebruik ook veel lange lenzen boven water met de Canon 50-1000 mm voor andere producties, en scherpstellen met deze en de 70-180 mm zijn redelijk vergelijkbare vaardigheden. Je onderwerpen zijn alleen veel dichter bij onder water. 

Voor de panoramische wides zou ik de Sigma 12-24mm f/4 DG HSM supergroothoek gebruiken, omdat die het zicht echt kan laten schitteren. Voor deze duiken zou ik een open circuit gebruiken in plaats van een rebreather, omdat je centimeters van het koraal verwijderd wilt zijn zonder het te raken en te beschadigen. Dus de extra controle over het drijfvermogen die je krijgt door een beetje in of uit te ademen op een open circuit scuba is erg nuttig. 

We gebruikten voornamelijk RED-camera's en de DSMC2 Gemini 5K S35 was vooral handig voor de licht verslindende Laowa sonde. We gebruikten de Sony A7S II voor sommige opnamen waarbij we een kleinere behuizing nodig hadden die aan de Laowa was bevestigd. Voor de nachtopnames waren de Orca lampen erg handig om een groot gebied te verlichten.

MPB: Verschilt dat van je standaarduitrusting? Wat zit er standaard in je cameratas?

AV: Ik denk dat het het best omschreven kan worden als een koffer! We hebben nogal wat uitrusting nodig voor natuurhistorische opnames. Hoewel camera's zeker kleiner zijn geworden, zijn de verwachtingen voor filmische aspecten zoals bewegende opnamen - waar ik zeker een fan van ben - toegenomen. En dit maakt het noodzakelijk om 'speelgoed' mee te nemen, zoals grote gimbals, handheld gimbals, kabel cams, sliders, drones, bewegingscontrole systemen en andere. 

Omdat ik zowel boven als onder water film, varieert mijn uitrusting nogal van shoot tot shoot. Als het een bovenwater opname is, ga ik zelden zonder een Canon 50-1000mm T5.0-8.9 EF lens, omdat dit een onmisbaar objectief is bij het filmen van wildlife. Hij is klein genoeg om hem, samen met een statief, op je schouder mee te nemen. Maar het heeft genoeg bereik om grote close-ups te maken van vaak schichtige dieren. Het grote zoombereik is fantastisch, omdat je zo snel een serie kunt maken met verschillende opnames van gedrag en lichtomstandigheden die misschien maar heel kort duren. 

Onder water is de Gates Deep Weapon-behuizing populair. Nauticam behuizingen zijn ook geweldig, maar ze zijn kleiner, waardoor ze meer geschikt zijn voor opnamen in de open oceaan met bredere lenzen - of bevestigd aan een handgreep - in plaats van uit de hand scherp te stellen met een Nikon 70-180mm f/2.8, de enige lange zoomlens die we onder water gebruiken.

Wat camera's betreft, zijn RED-camera's absoluut de beste keuze. En voor de meeste wildlife producties wordt het grootste deel van de opnamen hiermee gemaakt. Om een aantal redenen: Met hun grote dynamische bereik kun je schaduwen en hooglichten behouden in de tegenlichtopnamen waar we zo van houden - van bovenaf. Fotograferen in RAW is vooral handig onder water, waar witbalans en tint zo snel veranderen. Persoonlijk probeer ik het ongeveer in te stellen in de camera, zodat wanneer we 's avonds de opnamen bekijken, het er niet te blauw of groen uitziet. Maar met het RAW-bestand kan een zeer bekwame grader het maximale uit de beelden halen in de nabewerking. 

De Helium kan echt nuttig zijn vanwege de hogere resolutie. Hoewel we meestal in 4k leveren, kan de mogelijkheid om bij te snijden naar 7k voor specifieke opnamen erg nuttig zijn. Als je bijvoorbeeld maar één keer per opname de kans hebt om een roofvogel te fotograferen en je weet niet zeker of het roofdier rechts of links van de prooi dekking zoekt, is het heel handig om beide kanten te kunnen dekken en later bij te snijden! De Gemini is mooi in omgevingen met weinig licht, zoals tropische bossen, of onder water met de Laowa sonde, die veel licht nodig heeft. Dus, samen met hun grote keuze aan framerates en modulaire bouw, zijn REDs vaak de keuze voor natuurhistorische acquisitie.

MPB: Een doctoraat in dierengedrag is geen typische manier om in de wereld van fotografie en videografie terecht te komen. Hoe ben je het vak ingerold? 

AV: Ja, ik ben via een omweg in de wildlife filmindustrie terechtgekomen. Ik heb zeker meer geleerd over biologische statistieken en het schrijven van een wetenschappelijk artikel dan ik in mijn huidige carrière gebruik, maar ik ben erg blij met hoe het allemaal heeft uitgepakt. 

Hoewel het leuk zou zijn geweest om een paar jaar eerder te zijn waar ik nu ben, ben ik erg dankbaar voor de achtergrond en het begrip dat mijn opleiding in diergedrag me heeft gegeven. Ik denk dat het me helpt om naar complex gedrag te kijken, te zien waarom het dier doet wat het doet, en erbij te horen, om hun verhaal op de meest logische manier te vertellen. 

Ik denk dat het me helpt om het gedrag van dieren snel te voorspellen, in situaties die behoorlijk druk kunnen zijn. Als je een goed begrip hebt van gedrag, kan het je een hint geven van wat een dier vervolgens zou kunnen doen in een bepaalde situatie, en je kunt ook snel kleine verklikker gedragingen leren die aangeven dat je onderwerp op het punt staat het gedrag te vertonen waar je naar op zoek bent. 

Dit wil niet zeggen dat je per se een formele opleiding in dierengedrag moet hebben om dit werk te kunnen doen. Er zijn veel uitzonderlijke wildlife cinematografen die het prima doen zonder deze opleiding. Maar ik zou zeggen dat wat de meesten gemeen hebben, is dat ze uitstekende naturalisten en diergedrag lezers zijn, ongeacht hoe ze deze kennis hebben opgedaan.

Wat mijn overgang van wetenschap naar cinematografie betreft, denk ik dat ik altijd al een grote interesse heb gehad in stilstaande wildlife fotografie. Ik heb dit een tijdje als hobby gedaan, met een paar artikelen in tijdschriften in latere jaren. Daarna probeerde ik mezelf zo veel mogelijk te leren over camerawerk. Dit hield in dat ik veel documentaires bekeek, zoals Planet Earth, en ontleedde hoe ze een scène in elkaar zetten. Hoe gebruikten ze bijvoorbeeld verschillende opname groottes en -hoeken en hoe gebruikten ze focus pulls en beweging om hun werk een filmisch tintje te geven en het publiek te betrekken bij het verhaal van het dier. Daarna was het oefenen, oefenen, oefenen met de beste camera die ik me kon veroorloven, een Canon EOS 7D, op dat moment. 

Ik deed een aantal kleinere lokale projecten om de rekeningen te betalen en te blijven leren. Toen kreeg ik de gouden kans om mee te werken aan Blue Planet II, vanwege mijn kennis van het gedrag van vissen en de tijd die ik onder water met ze had doorgebracht. Maar omdat ik zoveel mogelijk uren had gestoken in het leren van cinematografie, kon ik er het beste van maken en delen van vroege scènes in de serie opnemen. Ik moet het goed genoeg gedaan hebben, want ze gaven me meer om te filmen, wat leidde tot hele sequenties tegen het einde van de productie. Vanaf dat moment is er een soort sneeuwbaleffect ontstaan, wat mede te danken is aan het feit dat de natuurhistorische industrie op dit moment uitzonderlijk druk is.

MPB: Wanneer realiseerde je je dat je het gemaakt had als wildlife cinematograaf? Was er een bepaald project waar je aan werkte?

AV: Ik weet niet of ik ooit het gevoel heb gehad dat ik precies ben waar ik zou willen zijn met mijn cinematografie. Ik ben zeker heel blij en dankbaar voor de projecten waar ik aan heb mogen werken, maar ik denk dat ik mezelf altijd wil uitdagen om nieuwe vaardigheden en manieren om de natuur in beeld te brengen onder de knie te krijgen. Ik ben mijn carrière onder water begonnen en heb het geluk gehad dat ik me door Blue Planet II hier veel in heb kunnen ontwikkelen. Ik had echter altijd al de drang om boven water te filmen en besteedde zo veel mogelijk van mijn eigen tijd aan het ontwikkelen van deze vaardigheden. 

Een van de eerste grote scènes boven water die ik mocht filmen voor Perfect Planet betrof zwartpuntrifhaaien die aan land gingen. Het is nog steeds een van de meest bijzondere momenten die ik ooit heb meegemaakt. 

In de aankomende Frozen Planet II zit een long-lens sequentie, waar ik gelukkig de hoofdrol in mocht spelen. Er wordt gehoopt dat het de openingssequentie voor de serie wordt, dus ik denk dat dit een behoorlijk groot moment voor me was. Gedurende mijn carrière heb ik het geluk gehad dat een aantal mensen in de productie me echt gesteund hebben. Zonder hun geloof en steun zou ik niet zijn waar ik nu ben. Ik ben ze eeuwig dankbaar!

MPB: Je hebt de wereld rondgereisd en een aantal van de meest spectaculaire wilde dieren ter wereld gezien. Zijn er foto's of momenten die er voor jou uitspringen als favorieten?

AV: Ik heb het geluk gehad om een aantal van de meest onaangetaste plekken op onze planeet te zien. De afgelopen jaren was dat vooral in de poolgebieden. Het zijn vaak de moeilijkste opnames die me het meest bijblijven en ik hou van de uitdaging die deze prachtige maar vaak onherbergzame omgevingen bieden. Een daarvan is een shoot die ik deed met de legendarische Barry Briton in Arctisch Canada om een vogelsequentie te filmen in het holst van de winter. Barry beschreef het als de meest brute opname die hij ooit had gedaan, en dat moet ik beamen! Maar het was magisch op die momenten, toen alles samenkwam en we dingen te zien kregen die maar weinig mensen te zien krijgen. Ik denk dat de bevroren gezichten en gevoelloze vingers die momenten des te specialer maken. Ik denk ook dat ik een zwak heb voor napret.

Ik denk dat mijn twee favoriete opnamen de opnamen van de ezelspinguïn en de zeeluipaard voor Seven Worlds zijn, op het Antarctisch schiereiland in een magische plaats genaamd Cieva Cove. Daarnaast heb ik onlangs opnamen gemaakt voor Frozen Planet II op Antarctica, waarbij ik elke dag op skidoos ging om opnamen te maken met een lange lens op het zee-ijs. Voor beide opnames verbleven we op onderzoeksbasis en ik hou echt van deze omgevingen. Ik ben opgegroeid op een klein onderzoeksstation op zee, dus ik denk dat deze plekken vreemd genoeg veel als thuis voor me voelen. Hoewel mijn ouderlijk huis veel warmer was!

MPB: Wat zijn jouw beste tips voor het vastleggen van zulke prachtige foto's en video's van wilde dieren?

AV: Ik denk dat het beste wat iedereen kan doen om zijn fotografie en videografie te verbeteren is om naar buiten te gaan en te oefenen. Het hoeft niet zoiets te zijn als een ijsbeer die op een zeehond springt, maar gewoon elk dier waar je bij kunt. Insecten, kleine hagedissen of vogels in een tuin kunnen perfecte onderwerpen zijn. Werk vervolgens aan het vertellen van een verhaal met je beelden. Dit verbetert niet alleen je sequentie-opbouwende cinematografie, maar dwingt je ook om goed te kijken naar wat het dier aan het doen is en dit duidelijk over te brengen aan het publiek door middel van je opnames. Het kijken naar goede wildlife documentaires is een geweldige manier om te leren hoe je dit moet doen. 

Dit advies is waarschijnlijk meer gericht op cinematografie dan op fotografie, maar ik zou zeggen dat het idee voor beide vergelijkbaar is. Ik vind dat je het meeste leert over licht en compositie door simpelweg te experimenteren met wat het beste werkt. Idealiter wil je je oog voor compositie ontwikkelen door te oefenen, zodat wanneer er een geweldig moment gebeurt, je het intuïtief inkadert op een manier die er mooi uitziet.

MPB: Hoe belangrijk is de rol van fotografie en videografie om mensen bewust te maken van wilde dieren en de mogelijke bedreigingen ervan?

AV: Ik hoop dat het heel belangrijk is. Voor veel mensen zijn documentaires over wilde dieren een van de enige manieren om deze ongelooflijke wezens en plaatsen te zien. Er is een gezegde dat zegt: 'mensen beschermen alleen waar ze van houden'. Hoewel het een beetje een cliché is geworden, denk ik dat er veel waarheid in zit. 

Documentaires over wilde dieren laten niet alleen prachtige beelden zien, maar gaan nu ook meer in op natuurbehoud kwesties, zoals het verbleken van koralen en ontbossing. Dit soort documentaires - waarin mens en natuur worden geïntegreerd - komen steeds meer op, wat ik fantastisch vind. We staan op een kantelpunt waarop zoveel mogelijk mensen moeten weten in wat voor nijpende situatie onze planeet verkeert en wat ze kunnen doen om te helpen. Een van de grootste problemen is natuurlijk klimaatverandering. Zoveel mogelijk mensen aanmoedigen om hernieuwbare energie te steunen is een van de belangrijkste resultaten die wildlife documentaires hopelijk kunnen hebben. Zelfs als documentaires er alleen maar voor zorgen dat mensen achterover leunen en nadenken over al het andere leven waarmee we deze prachtige planeet delen, zou dat in mijn ogen al een overwinning zijn. Hopelijk volgt daar klimaatactie uit.

MPB: Wat is de volgende stap voor jou? Zijn er projecten die je wilt delen?

AV: De volgende opname is voor Planet Earth III van de BBC, waar ik erg enthousiast over ben. In de tweede helft van dit jaar werk ik als een van de hoofd cinematografen aan een baanbrekende Netflix wildlife serie die erg leuk is om mee te maken. Ik heb het geluk gehad dat ik hiervoor veel tijd op de Noordpool heb doorgebracht, wat ik erg leuk vond.

Op zoek naar meer wildlife content?

Dit artikel maakt deel uit van de MPB Gids: Wildlife fotografie en Videografie, onze uitgebreide kijk op het maken van wildlife beelden, met camera-aanbevelingen, advies en interviews met experts.