MPB Meets: Extreme sportfotograaf Hannah Bailey

De bekroonde outdoor- en actiesportfotograaf Hannah Bailey, vooral bekend om haar skateboardfotografie, praat met MPB over haar uitrusting, het vastleggen van avontuurlijke sporten en haar winnende foto's bij de 2021 World Sports Photography Awards. Hannah streeft ernaar de media uit te dagen met haar fotografie en authentieke, inspirerende beelden te tonen van vrouwen in actie- en buitensporten. Ze werkt nu aan het dichten van de kloof achter de lens, nodigt meer mensen uit om te fotograferen en stimuleert een creatiever en diverser scala aan perspectieven binnen de actiesportfotografie. Over naar jou Hannah.

Kun je ons vertellen over je reis als fotograaf? Waarom koos je voor sportfotografie als carrière?

HB: Sportfotografie is organisch gegroeid in mijn carrière. Meer dan tien jaar geleden werkte ik in communicatie binnen de actie- en buitensportindustrie. Ik bezocht vaak evenementen en competities waar ik zag dat de vrouwelijke kant vaak werd genegeerd. Als hobbyfotograaf met een Lomography LCA en fisheye camera, begon ik vrouwelijke atleten en wedstrijden vast te leggen en interviews te doen om deze verhalen naar voren te brengen. In 2013, bij de X Games in Barcelona, ontmoette ik veel skateboard legendes zoals Elissa Steamer, Karen Jonz, Mimi Knoop en Lizzie Armanto. Dit was mogelijk dankzij Kim Woozy van Mahfia TV, die vrouwen in extreme sporten wereldwijd onder de aandacht bracht en anderen aanmoedigde om bij te dragen.

Ik geloofde sterk dat de vrouwelijke actiesporten meer aandacht verdienden, zowel vanuit de media als visueel, om mainstream percepties uit te dagen. Dit motiveerde mijn missie om met mijn fotografie authentieke en inspirerende beelden van vrouwen in actie- en buitensporten te tonen. In de afgelopen tien jaar heb ik veel geleerd en verzameld. Nu richt ik me op het inclusiever maken van de sportfotografie door anderen aan te moedigen om ook achter de camera te stappen, zodat we een breder scala aan creatieve perspectieven kunnen laten zien.

Kun je ons iets vertellen over je winnende foto "Bridging the Gap, To Balance is Trust", die de categorie 'Urban and Extreme' won bij de World Sports Photography Awards? Welke uitrusting heb je gebruikt voor deze foto?

HB: Deze foto is vastgelegd aan het einde van de zomer in 2020, kort na de lockdown. Ik had al lang het idee om een skateboarder mee te nemen naar een afgelegen deel van Schotland, de noordwestelijke Highlands. Dit gebied, ruig en onontwikkeld, bood een uitdaging voor skaters - perfect voor 'never been dones'. Samen met mijn vriendin, de legendarische Britse skateboarder Helena Long, verkende ik vijf dagen lang plekken als Talmine Pier, Skerray Harbour, Drumbeg en Crask.

De winnende foto in de categorie Urban and Extreme werd genomen onder de Kylesku-brug, boven Loch a' Chàirn Bhàin, met Quinag op de achtergrond. Helena klauterde over een stapel stenen met haar skateboard, een uitdaging op zichzelf. Ik gebruikte mijn Canon EOS 5D Mark IV met een 16-35mm f/2.8 L USM lens om dit weidse landschap vast te leggen. Hoewel ik werd belaagd door muggen en het resultaat onzeker was tijdens het fotograferen, was het een onvergetelijk moment waar landschap en skate samen smolten in één opname.

Welke camera en apparatuur gebruik je? En hoe belangrijk is de apparatuur voor jou als fotograaf?

Als creatief geloof ik sterk dat je niet altijd de nieuwste apparatuur nodig hebt, maar vooral een goed idee. Het vinden van gear die voor jou werkt, is cruciaal zodat je gefocust blijft op je inspiratie en niet afgeleid raakt door technologie. Ik wil vrij zijn van technische belemmeringen en genieten van de creatieve kant van fotografie. Nu ik meer kansen krijg als fotograaf, of het nu gaat om prijzen, subsidies of merkondersteuning, richt ik me op de kwaliteit van mijn werk. Ik leg mijn geliefde sporten graag vast in het beste licht mogelijk. Ik gebruik momenteel de Sony A7R III met twee favoriete lenzen: de 85mm f/1.4 GM en de 35mm f/1.4 GM. Voor mijn serie "To Balance is Trust", die ik vorig jaar tijdens de Olympische Spelen heb uitgebracht, inclusief de Helena-brug, heb ik deze setup gebruikt. Voor actiefoto's gebruikte ik de snelle 35mm met een korte sluitertijd voor oog-perspectief, terwijl ik voor portretten dichtbij mijn onderwerpen kwam met de 85mm op een groot diafragma.

Wat is je favoriete sport om te fotograferen en waarom?

HB: Skateboarden zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben vanwege de avonturen en gemeenschap die het me heeft gebracht - het is waar mijn reis begon! Vorig jaar reisde ik naar Athene om Free Movement Skateboarding te ondersteunen, een NGO die programma's aanbiedt aan vluchtelingen en kwetsbare jongeren. Op een dag in het weeshuis fotografeerde ik kinderen die skateboarden leerden, en ik zag de impact die een skateboard kan hebben om levens te veranderen en kansen te bieden. Een paar dagen later bezocht ik met mijn vriend Will, mede-oprichter van de liefdadigheidsorganisatie, het verlaten Olympische kanosnelheidsstadion uit 2004. Ik fotografeerde hen terwijl ze het verlaten beton skaten, waardoor het nieuw leven kreeg na bijna twintig jaar vergetelheid.

Het fotograferen van skateboarden brengt ongelofelijke avonturen met zich mee en geeft me hoop vanwege de geweldige mensen die erbij betrokken zijn. Over het algemeen zijn het de cultuur en de mensen van outdoor- en actiesporten die mijn passie aanwakkeren, omdat ze bijdragen aan het milieu en de maatschappij.

Hoe belangrijk is het om de sport die je fotografeert te begrijpen?

HB: In de wereld van buiten- en actiesporten, zoals skateboarden, draait het allemaal om de juiste motivatie. Dat is heel belangrijk. Voor mij is het begrijpen van de missie achter mijn fotografie net zo essentieel - wat ik wil bijdragen aan de scene. In de skateboardwereld ben ik altijd een beetje een buitenbeentje geweest, nooit echt opgenomen in de skateboardmagazines of op een conventionele manier gefotografeerd. Maar ik heb veel respect voor fotografen zoals Leo Sharp en Jenna Selby in Engeland, die dat wel doen.

Mijn missie als fotograaf van skateboarden en de bredere actiesport-scene is om het bewustzijn rond vrouwensport te vergroten en meer mensen aan te moedigen om deel te nemen. Ik ben vastbesloten om nieuwe platforms te vinden en verschillende benaderingen te verkennen om deze sport visueel vast te leggen. Ik wil diverse verhalen ondersteunen, zoals die van de Melanin Skate Gals and Pals of de Neighbourhood Skate Club.

Ik ben niet alleen fotograaf van buiten- en actiesporten, maar ook een actieve deelnemer: ik geniet van snowboarden, splitboarden, trailrunnen en wandelen. Daarnaast werk ik in de communicatiesector en leid ik een belangengroep in Schotland om meer mensen bij deze activiteiten te betrekken. Als je gepassioneerd bent over iets, ben je betrokken bij alles wat ermee te maken heeft!

Hoe is het om atleten in actie te fotograferen?

HB: Het is zeldzaam om als vrouwelijke skateboardfotograaf in de arena of bij wedstrijden te zijn. Maar dat verandert, vooral door de impact van de Olympische Spelen. Door de pandemie en de restricties in Tokio kon geen enkele vrouwelijke fotograaf het historische moment vastleggen, wat teleurstellend was. Voor mij gaat het fotograferen van wedstrijden vooral om het volgen van de ontwikkelingen binnen de scene, vooral richting het Olympische debuut.

Ik herinner me nog goed de eerste keer bij Street League Skateboarding in 2015, toen vrouwen voor het eerst deelnamen - een spannend moment waarbij de skaters moesten wennen aan het grote publiek, iets waar ze jaren voor nodig hadden. In 2016 ging ik naar Los Angeles om Street League te fotograferen voor i_D magazine en beelden te maken voor de BBC World Service podcast. Op dat moment, op de baan met mijn camera, had ik een soort Google Earth-moment waarbij ik besefte hoe ver ik van Schotland was en hoe ver ik was gekomen in mijn carrière.

Staand aan de zijlijn met twee andere vrouwelijke skateboardfotografen, voelden we echt de stimulans om samen te werken. Het was een eye-opening moment waarop we beseften dat naarmate de vrouwelijke skatescene groeide, ook de aanwezigheid achter de lens zou groeien, met meer vrouwen die deze sport documenteerden. Dat vooruitzicht was opwindend!

Laten we het hebben over vrouwen, sport en fotografie. In een domein dat traditioneel gedomineerd wordt door mannen, zowel op het veld als achter de camera, dagen vrouwen nu eindelijk het patriarchale discours van de fotografie uit. Hoe ervaar jij het werken in deze branche als vrouw?

HB: Als we kijken naar de bredere scene, niet alleen naar fotografen, hebben vrouwen in actiesporten zelf decennialang bijgedragen aan de ontwikkeling ervan. Ze hebben samengewerkt, zelf projecten gefinancierd, kennis gedeeld, foto's gemaakt, evenementen georganiseerd en de vrouwelijke actiesportgemeenschap gevormd. In de bredere sector is het altijd een uitdaging geweest om financiële en marketingsteun te krijgen, en dat is nog steeds zo. In de skateboardwereld heeft deze eigen gemeenschap bijgedragen aan een grotere participatie van meisjes en vrouwen, en meer recentelijk heeft ze ook andere gemeenschappen uitgenodigd, zoals BIPOC en LGBTQ+, met veel grassroots organisaties die ruimte creëren.

Deze ontwikkelingen worden eindelijk opgepikt door de bredere gemeenschap, maar niet zonder uitdagingen. Als vrouwelijke fotografen strijden we nog steeds voor gelijke kansen en gelijkheid als het gaat om betaalde opdrachten en officiële erkenning, wat een bredere kwestie van diversiteit weerspiegelt. Ik zie echter dat merken en media nu ruimte beginnen te maken voor nieuwe gezichten voor en achter de camera, wat een teken is van verandering. Maar er is nog een lange weg te gaan.

Welk advies zou je jonge vrouwen geven die de industrie in willen?

HB: Ik zou zeggen, ten eerste, geloof in jezelf en neem het serieus, maar vergeet niet om plezier te hebben. Ik heb jarenlang deze sporten gefotografeerd naast mijn reguliere werk en reizen, zonder betaald te worden als fotograaf. Maar ik voelde geen druk en had er geen spijt van. Voor degenen die na ons komen: werk niet gratis, investeer in een goede camera en twee lenzen, en zoek contact met mensen die je respecteert en met wie je wilt samenwerken. Vind iets waar je in gelooft en waar je gepassioneerd over bent binnen de sport. Denk buiten de gebaande paden en je creativiteit zal op de juiste plaats zijn om een verschil te maken.

Wat is je favoriete herinnering aan het fotograferen van een sport?

HB: Elke shoot biedt een verhaal om te vertellen, dankzij de sporten en mensen die ik fotografeer. Maar een herinnering die er echt uitspringt, is die van Long Live Livi. Het was 2019, ik was net terug in Schotland en had overal ter wereld skateboardende meisjes en vrouwen gefotografeerd - van Afghanistan tot Cambodja, en van Zweden tot Griekenland.

Maar deze ervaring was anders. Ik werd uitgenodigd door regisseur Parisa Urquhuart voor een shoot, slechts 40 minuten van waar ik ben opgegroeid, in het Livingston skatepark. Daar ontmoette ik de Snagglerats, een groep jonge skateboarders die zich inzetten voor de renovatie van het park. Het was zo inspirerend om deze jonge Schotse skaters te ontmoeten, in mijn eigen achtertuin, die zo gepassioneerd waren over de sport, de gemeenschap en het betrekken van meer mensen. Sommigen waren pas zes jaar oud!

Ik herinner me nog goed dat ik daar was om te fotograferen voor de documentaire die Parisa maakte voor BBC Scotland. Binnen enkele minuten kwamen de drie Snagglerats naar me toe om te vragen wie mijn favoriete skater was. Ik probeerde achter de camera te blijven en niet in de weg te lopen, maar dat werkt niet zo bij skateboarders! Rudi, Mac en Poppie - de Snagglerats - blijven skateboarden, doen mee aan wedstrijden en inspireren steeds meer mensen om de sport te omarmen. Zulke mensen inspireren mij het meest in de sporten die ik fotografeer, en ze vertegenwoordigen talloze verhalen van hoe sport gebruikt kan worden voor positieve verandering.

Aan welke projecten werk je op dit moment? Is er nog iets dat je zou willen toevoegen?

HB: Onlangs werkte ik samen met mijn vriendin en voormalige collega bij Skateistan, Mubaraka Mohammadi, aan een fotografieproject in Brussel. Mubaraka is nu een Afghaanse vluchtelinge in België, ook een fotografe. Samen werken we aan het project genaamd Home/Khana, waarbij we perspectieven delen over wat het betekent om vluchteling te zijn en het stigma daaromheen willen doorbreken. We laten zien dat we allemaal gewoon mensen zijn, verbonden door sport zoals skateboarden, hardlopen en voetballen, maar ons verhaal gaat dieper dan alleen sport.

Afgelopen winter heb ik samen met mijn vriendin Lesley McKenna, een legendarische Schotse snowboarder en drievoudig Olympiër, Wandering Workshops opgericht. Dit initiatief biedt de Schotse gemeenschap een veilige ruimte om buitenactiviteiten te ontdekken en hun perspectieven te delen. Als fotograaf documenteer ik hun ervaringen, uitdagend de media en de sportwereld met meer diversiteit en nieuwe perspectieven.

Beide projecten gaan verder dan alleen sportfotografie, hoewel ik altijd geïnspireerd blijf door het vastleggen van actie. Er valt zoveel te ontdekken in de sportcultuur, van de zijlijnen tot de omgeving en de gedachten van mensen. Ik hoop door te gaan met het vertellen van authentieke verhalen en het delen van beelden in deze ruimte, en meer mensen te inspireren om als fotograaf in deze branche aan de slag te gaan.