MPB Meets: ‘The Power of the Dog’ stillsfotograaf Kirsty Griffin

Met meer dan twintig jaar ervaring in de filmindustrie heeft stillsfotograaf en filmmaker Kirsty Griffin gewerkt met productiebedrijven zoals de BBC, Warner Brothers en Netflix. In Otago, Nieuw-Zeeland, werkte Kirsty op de set van de multi-award-winnende film The Power of the Dog. Tot nu toe hebben miljoenen mensen over de hele wereld haar fotografie gezien. We spraken met Kirsty over haar keuze van apparatuur, tips voor aspirant-stillsfotografen en ervaringen met het werken naast Jane Campion, Benedict Cumberbatch en Kirsten Dunst.

Kun je ons iets over jezelf en je creatieve achtergrond vertellen?

'Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in fotografie sinds ik een kind was—ik had een plastic Diana camera. In mijn vroege twintiger jaren werkte ik voor een fotograaf, voornamelijk in de donkere kamer, waar ik al zijn zwart-wit werk verwerkte en afdrukte. Uiteindelijk belandde ik in de Nieuw-Zeelandse filmindustrie, waar ik aanvankelijk in de kunstafdeling werkte, sets decoreerde, enzovoort. Ik was een van de art directors voor Xena Warrior Princess, wat zo'n geweldige baan was. Dus toen dat eindigde, wist ik dat het tijd was om de sprong naar fotografie te maken, dus het was een natuurlijke weg naar fotografie op de set. Ik nam een jaar vrij van werk en studeerde Fotojournalistiek en Documentaire Fotografie aan het International Centre of Photography in New York City. Het was fantastisch.'

Welk advies zou je hebben voor aspirant filmstills-fotografen?

'Als het iets is dat je zou willen proberen, stel ik voor om contact op te nemen met producenten of regisseurs van low-budget korte films en je diensten aan te bieden. Het is belangrijk om een redelijk portfolio samen te stellen, dat een verscheidenheid aan filmgenres en stijlen laat zien.'

Wat maakt een geweldige filmstillsfotograaf?

'Uit mijn ervaring moet je heel goed op de hoogte zijn van het filmmaakproces. Na jarenlang op de set te hebben gestaan, is het voor mij nu instinctief om te begrijpen wat er binnen de scène gebeurt voor de acteurs—en wat de crew moet doen. Je leert snel wanneer je een stap terug moet doen, of zelfs de scène moet overslaan. Ga een espresso drinken. Het is echt een relatie tussen de fotograaf en de acteur. Ik benader filmstills meestal vanuit het perspectief van een fotojournalist. Je vertelt een verhaal en je moet snel bewegen. Je moet zeker je ego bij de studiodeur achterlaten, dus onzichtbaar zijn is je beste strategie. Als een vrouw van middelbare leeftijd is dat niet moeilijk!'

'Voor mij zijn de meest bruikbare stilstaande beelden degene die belangrijke relaties binnen het verhaal vastleggen. Ik probeer één iconisch beeld te krijgen dat de essentie van dat personage vastlegt, zoals de eerste afbeelding die werd vrijgegeven van Benedict Cumberbatch als Phil Burbank. Ik had een paar minuten en maakte in totaal negen opnamen. Het had heel gemakkelijk kunnen zijn om in die korte tijd niets te doen, maar zo gaat het als fotograaf op de set. De kadering plaatst Phil heel erg in zijn omgeving, zijn relatie tot de ranch en het feit dat zijn handen achter zijn rug zijn—waardoor het een beetje lijkt alsof hij geboeid is—geeft het meer gewicht. Maar voor mij werkt het echt alleen omdat hij recht in mijn lens kijkt, wat ons een gevoel van ongemak geeft.'

Kun je ons een kijkje geven in een dag uit het leven van een filmstillsfotograaf? Is het zo glamoureus als het lijkt?

'Er is absoluut niets glamoureus aan werken op een filmset! Je staat vroeg op, draagt je meest comfortabele schoenen en brengt je dag door in de brandende zon of in een gierende wind. Of, als je in de studio bent, zit je weggestopt in een donker hoekje met een hoop stinkende kerels—hoewel ik veel van ze houd. Filmploegen zijn de hardst werkende mensen die ik ken. Het vereist veel synergie om met elkaar samen te werken op de set, en we hebben allemaal soms elkaars apparatuur en spierkracht nodig.

Ik kom meestal iets later op de set dan de rest—wat een constante grap is op de set, soms word ik 'halve-dag Griffin' genoemd—totaal onterecht! Ik kijk de scène door met de regisseur, DOP, crew en cast, en bepaal dan waar ik het beste kan staan om de belangrijkste actie in de scène vast te leggen. Over het algemeen vind ik de tweede camerapositie, dus er is altijd wat geduw en getrek en ik moet toegeven aan de grote Camera's. Dus je moet uitzoeken hoe je de shots kunt maken zonder al te veel compromissen. Of, vaak is het een kwestie van geduldig zijn en rustig je beurt afwachten. Dat is eigenlijk de vaardigheid in dit werk.'

Wat zat er in je cameratas voor de opnames van The Power of the Dog? Welke eigenschappen zijn belangrijk voor de apparatuur bij het filmen op een set?

'Ik gebruik Sony systeemcamera's, de Sony A7R en de Sony A9, met een mix van lenzen voor Canon spiegelreflexcamera's en lenzen voor Sony Elenzen. De camera moet stil zijn. Vroeger fotografeerde ik met digitale spiegelreflexcamera's, gehuisvest in een geluiddichte behuizing, wat erg onhandig was en veel van het plezier van het fotograferen op de set wegnam. Dus de systeemcamera's hebben me weer van mijn werk laten houden.

Ik heb altijd een statief en monopod bij me op de set, voor het geval ik de kans krijg om iets bijzonders te doen. Maar ik krijg zelden de kans om ze te gebruiken. Ik gebruik Adobe Lightroom om de RAW-bestanden te catalogiseren en te verwerken. Dit kan aan het einde van elke dag behoorlijk wat tijd in beslag nemen, aangezien ik gemakkelijk meer dan duizend foto's per dag kan maken. Ter vergelijking: toen ik net begon met fotograferen op de set, fotografeerde ik op dia's met een budget van zes rolletjes per dag. Dus hoewel digitaal veel dingen zoveel gemakkelijker en direct bevredigend heeft gemaakt, heeft het ook veel meer werk gecreëerd. Vandaar dat ik iets later begin dan de crew, omdat ik tot laat in de nacht werk zodra ik thuis ben.'

The Power of the Dog heeft enkele geweldige namen, waaronder Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst en Jesse Plemons. Kun je ons meer vertellen over hoe het is om met zulke acteerroyalty's te werken? Is het ooit intimiderend?

'In het begin kan het een beetje intimiderend zijn, maar ik voel me zelfverzekerd in mijn werk en de professionele aanpak is altijd het beste. Het is altijd een beetje vreemd de eerste keer dat je zulke geweldige acteurs door je lens ziet, maar al snel wordt het gewoon normaal. Jesse Plemons zei tegen me dat hij me daar kan voelen, maar dat mijn energie leek te passen bij de zijne, dus het was geen probleem voor ons. Dat was fijn om te horen.'

'Het eerste gesprek dat ik met Benedict had, was op de eerste dag. Hij kwam naar me toe op zijn paard en zei: “Ik vind je schoenen echt leuk.” Dus dat was eigenlijk gewoon een vrij normaal gesprek. Hij was geweldig om mee te werken en heel meegaand door me een paar minuten te geven wanneer ik het nodig had. Kirsten was ook goed. Over het algemeen vind ik dat hoe beter de acteur is, hoe minder ze de crew opmerken. Filmmaken is zo'n samenwerking en vereist dat iedereen op de set zijn werk goed doet, anders kan het geleidelijk uit elkaar vallen.'

De adembenemende locatie van The Power of the Dog speelt een sleutelrol in de visuele aspecten van de film. Kun je ons meer vertellen over waar het is opgenomen? Het moet een droom zijn geweest vanuit het oogpunt van een fotograaf!

'We hebben alle buitenopnames van de ranch gemaakt in centraal Otago, op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Blijkbaar was het meer 'Montana' dan Montana! De verlichting daar is geweldig. We filmden in de zomer, dus we hebben hele lange schemeringen, die prachtig zijn. We begonnen halverwege de ochtend met filmen, zodat we elke dag in de schemering konden filmen. Het gaf de film, en mijn foto's, die prachtige kwaliteit.'

De film is genomineerd voor Oscars en is daarmee een van de meest besproken films van 2022. Hoe voelt het om betrokken te zijn geweest bij zo'n groot project? Hoe voelt het om je werk overal te zien vanwege dat project?

'Het voelde destijds als een speciaal project, en Jane Campion heeft zo'n geweldige energie en geeft veel vertrouwen aan haar team. Het is wat je hoopt bij elke klus, dat je wordt vertrouwd om je werk goed te doen. Ik moet zeggen, het is de beste baan waar ik ooit aan heb gewerkt. Er was een geweldig productieteam, wat het hele circus laat werken. Het is fantastisch om te zien hoeveel beelden ze hebben gebruikt. En Assouline heeft net een boek van 300 pagina's gepubliceerd met veel van mijn beelden, dus dat is behoorlijk fantastisch. '

Je werk op sets zorgt ervoor dat je filmstills en meer promo-/portretfoto's vastlegt. Is er een type waarin je liever werkt? Wat zijn de belangrijkste verschillen tussen de twee?

'Ik doe een paar opgezette shoots op films. Het marketingteam stuurt je veel artwork van ideeën, voor posters en promotiemateriaal, die ze graag willen hebben om bij hun marketingstrategie te passen. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan on-set stills. Het lijkt gewoon bij mijn persoonlijkheid te passen, aangezien ik in hart en nieren een fotojournalist ben—niet zozeer een studiofotograaf. Ik geniet ervan als ik de kans krijg om ze te schieten, maar het is een heel ander verhaal en het kan een paar zeer intense dagen zijn.'

'Eigenlijk verwoordde Billy Bob Thornton het goed. “De stillsfotograaf op de set is een van de meest ondergewaardeerde leden van een filmploeg. Ze vangen iets wat niemand anders doet. Realiteit. Ze documenteren de acteur in een privé moment, het moment net voor de actie, de zenuwen, de voorbereiding, alles wat het publiek niet ziet in de film. De ziel van de set. Bovendien maken ze soms foto's in het moment, die de poster zouden moeten zijn. Kernzin: ‘In het moment'. En dan huurt de studio een dure fotograaf in om achteraf het moment opnieuw te creëren. Een moment dat al perfect is vastgelegd.'

Je beschrijft jezelf als een fervent voorstander van de Nieuw-Zeelandse filmindustrie. Kun je ons meer vertellen over waarom dat zo belangrijk voor je is?

'Wie gaat NZ-verhalen vertellen als wij het niet doen? Het is heel, heel belangrijk om onze eigen verhalen te vertellen en onze eigen identiteit te hebben in de filmwereld. Ik werk echt graag aan Nieuw-Zeelandse films en dat zal altijd mijn keuze zijn. Magie boven geld, elke keer weer.'

Zou je ons meer kunnen vertellen over je filmprojecten, inclusief je meest recente werk, de multi-award-winnende productie House of Champions?

'Ik maak ook documentaires in mijn vrije tijd. Het is een passieproject, maar het bevredigt mijn drang als verhalenverteller. Mijn partner Viv Kernick en ik hebben samen als tweepersoonscrew aan vier documentaireprojecten gewerkt. We hebben veel tijd doorgebracht met een gemeenschap van verstandelijk gehandicapte volwassenen die allemaal samen in één straat in het kleine stadje waar we wonen, leven. De webserie is te zien op amystreet.net. Het won webfestivals over de hele wereld. Het was zo'n geweldig gevoel om deze ondergewaardeerde mensen een stem te geven en de overeenkomsten van hun leven met dat van ons te laten zien. Het gaf ze zeker meer aanwezigheid in het kleine stadje waar we wonen.

Daarna hebben we een film gemaakt voor ons lokale tv-netwerk. House of Champions gaat over een van de huizen binnen de gemeenschap waar de drie huisgenoten trainden voor de Special Olympics. We gebruikten de training en de wedstrijden als voertuig om hun verhaal te vertellen als hartstochtelijke feestvierders, die dezelfde moeilijke beslissingen over liefde en relaties onder ogen zien.'

Heb je op dit moment nog andere projecten waar je ons over wilt vertellen? Wat zijn je plannen voor de toekomst?

'Onze nieuwste korte documentaire Pluck wordt binnenkort vertoond op ons inheemse televisienetwerk hier, Maori TV. Het gaat over een traditionele weefster met een grote mond en nare kanker. Ze is bezig met het weven van haar ultieme Maori verenmantel, of korowai. Terwijl ze haar eigen sterfelijkheid onder ogen ziet, realiseert ze zich dat ze nog geen mantel voor haar dochter heeft gemaakt. De zoektocht naar veren brengt haar naar een eiland 1.000 km [261 mijl] voor de kust van Nieuw-Zeeland om weka [inheemse vogels] te jagen.

Pluck deed het goed op inheemse filmfestivals over de hele wereld en won twee festivals hier in Nieuw-Zeeland. We genoten vooral van onze deelname aan het Big Sky filmfestival in Montana en hadden een aantal geweldige Q&A's—onze film leek echt aan te slaan bij de Native Americans. Het werd ook vertoond op ImagineNative in Canada en we kregen geweldige feedback, waaronder een gedicht over onze hoofdpersoon Jean Neshausen.

Tijdens onze laatste lockdown ben ik begonnen aan een boek met foto's van achter de schermen van mijn jaren op de set, dus dat was leuk. Een doorlopend project. Maar voor nu geniet ik van onze zomer met zwemmen in de Stille Oceaan en in de rivieren rondom ons huis.'

Lees meer interviews op onze MPB Blog.