Review: Phase One P45 Plus Middenformaat Digital Back

Werd al in 2007 uitgebracht, kan deze CCD digital back nog steeds waarde toevoegen aan je workflow met middenformaat? Er worden steeds meer spannende ontwikkelingen gedaan aan camera body's. Maar met elke verbetering komt een reeks functies—zoals extreme snelheid of autofocus magie—die je misschien niet per se nodig hebt of ooit zult gebruiken, afhankelijk van je fotografiestijl.

Voor velen draait fotografie om de beeldkwaliteit en hoe de weergave die de camera weergeeft hun werk kan accentueren—kleine nuances die passen bij een specifiek project. Hoewel creatief omgaan met oude lenzen de meest kosteneffectieve manier kan zijn om met je bestaande systeem te werken, zijn er een paar camera's die opvallend verschillende resultaten kunnen opleveren. Maak kennis met de Phase One P45+ H101 H.

Als je nog niet bekend bent met Phase One, zij staan bekend om hun modulaire digitale middenformaatsystemen. Hun camera's worden over het algemeen tweedehands waar compromisloze beeldkwaliteit cruciaal is—van mode, architectuur en landschappen tot reclame en beeldende kunst. Hoewel hun moderne bodies traditionele CMOS-sensoren met enorme megapixelaantallen gebruiken, maakten ze bij hun intrede in het digitale middenformaat gebruik van CCD-sensoren. En de P45 digital back was echt uitstekend.

Met een 39,4-megapixel medium-formaat sensor voor de P45 Plus en 60 megapixels voor de P65 Plus, stonden deze aan de voorhoede van beeldcreatie. Echter, als studio camera's toonden veel tests aan dat het overschrijden van 400 ISO digitale ruis introduceerde, die niet zo goed werd beheerst als bij recentere CMOS-sensoren. Bij hun release kostten ze meer dan 30K. Dus waarom zou een fotograaf vandaag de dag een van deze willen gebruiken? Laten we het horen van de bekroonde fotograaf Theo Lowenstein en MPB-huisfotograaf Ian Howorth.

Waar fotografeer je nu mee en wat maakt je huidige uitrusting aantrekkelijk voor je workflow?

IH: Al een aantal jaren schiet ik analoog voor mijn persoonlijke werk, waarbij ik op verschillende filmformaten schiet—35mm, 645 en 6x7—met drie verschillende camera's, een Nikon FM3A, Hasselblad H1 en Mamiya 7. Omdat mijn werk documentair is en ik vaak in achtergestelde gebieden fotografeer, heeft film de mogelijkheid om me een look te geven die direct uit de camera komt en goed aansluit bij wat ik doe. Omdat ik vrij langzaam en methodisch fotografeer, kan ik autofocus en snel schieten uitsluiten van de uitrusting die ik normaal gebruik.

TL: Mijn set-up hangt af van de klus die ik moet doen. Ik werk in verschillende thema's, dus ik heb veel gereedschap om de klus te klaren. Mijn huidige favorieten zijn de Hasselblad H2 en de Sony A7 III. Ik heb ook een collectie van 16/35mm, die van pas komt wanneer het mediumformaat technisch niet fit. Ik heb de Nishika N8000, de Olympus en een Nikon F2A. Veel van mijn werk is gemengde media of wordt door een bedrijf over een langere periode tweedehands. Dus variatie is de sleutel.

Wat bracht je ertoe om op zoek te gaan naar een alternatief voor je huidige apparatuur?

IH: Er is veel in de digitale wereld dat me interesseert voor bepaald werk, studio en weinig licht zijn twee dingen die in me opkomen. Maar over het algemeen is het gemak van digitaal moeilijk te negeren. Echter, ik wil niet dat dat iets is dat ik kies dat in strijd is met de look waaraan ik gewend ben geraakt. Dus het vergt nogal wat nadenken en veel testen om tot iets te komen waar ik tevreden mee ben.

TL: Dit lijkt meer op een filosofische vraag over waarom mensen altijd meer willen. Maar te zwaar voor hier! Ik zal gewoon zeggen, als een maker die volledig afhankelijk is van technologie om hun kunst te creëren, denk ik dat velen van ons ons best doen om bij te blijven met de stormloop van nieuwe technologie volgens de wet van Moore.

MPB: Wat trok je in eerste instantie aan in het Phase One P45 Plus-systeem?

IH: Ik was op zoek naar Leica M digitale camera's, vanaf hun ontstaan tot op de dag van vandaag. En ik herinnerde me dat de oudere M-serie camera's—zoals de Leica M8 Black en Leica M9 Black—oude CCD-sensoren gebruikten, net zoals veel camera's dat deden in de vroege tot midden jaren 2000. En dat wekte echt mijn interesse. Als fan van het herontdekken van deze oudere sensoren, en hoe interessant hun beelden waren nadat ik gewend was geraakt aan de schone look van CMOS, begon ik mijn onderzoek en realiseerde ik me dat deze Phase One CCD digitale achterwanden op mijn Hasselblad H1 body zouden passen.

TL: Toen ik mijn [Hasselblad] H2 kocht, wist ik dat hij de functionaliteit had om een digital back te plaatsen. Ik begon veel redactioneel werk te krijgen met snelle doorlooptijden. Dus ik dacht dat het een goed hulpmiddel voor de klus zou zijn.

Qua bediening: wat is er anders aan?

IH: Het is heel anders. Het Hasselblad H-systeem is een genot om te gebruiken, de autofocus is behoorlijk, zeker onder normale omstandigheden, de viewfinder is helder en de belichting is erg goed in alle opnamemodi. Het toevoegen van de digital back is echter bijna erger. Het LCD-scherm is van vrij slechte kwaliteit, en ik ben er niet zeker van dat het zelfs goed genoeg is om als ruwe leidraad voor belichting te gebruiken. De belichtingslatentie is vrij laag, net als de resolutie, dus het is moeilijk om in te schatten of je opnames precies goed zijn—en dat geldt zeker bij weinig licht. Batterijen gaan ook niet erg lang mee. Zelfs als je ze 's nachts oplaadt, is hun vermogen om hun lading vast te houden niet zo consistent als moderne batterijen. Qua betrouwbaarheid zijn ze echter behoorlijk goed. Ik heb geen problemen gehad met fotograferen als het heet is, of zelfs bij temperaturen onder nul. Vanuit een filmachtergrond, vertrouw ik gewoon op mijn belichtingen als ik een lichtmeter gebruik. Maar, met een CCD-sensor, is het de moeite waard om op te merken dat je voorzichtig moet zijn om je hooglichten niet te overbelichten. Bij het fotograferen op ISO 100 of 50 zijn schaduwen redelijk herstelbaar. Dus, zodra je deze regel als richtlijn gebruikt, kun je je belichtingen bepalen.

TL: Het is log en traag en problematisch. Maar—en dit is een grote 'maar'—de beelden kunnen zo magisch zijn. Vooral in zwart-wit. Ik zou zeggen dat deze back vooral in de studio uitblinkt. In die setting is het eigenlijk best een plezier. In combinatie met de autofocus op de H2 is de Phase One P45 Plus langzamer dan conventionele moderne 35mm-camera's. Maar de output is geweldig.

Moest je iets anders doen dan met je normale apparatuur?

IH: Als eigenaar van een Hasselblad H1 begreep ik de beperkingen van de Phase One P45 Plus. Omdat dit een modulair systeem is, zie je de apparatuur als twee helften samen—dus het is moeilijk om de twee te scheiden. Ik denk dat je met de H1 voorzichtig moet zijn vanwege het klappen van de spiegel en de bijbehorende onscherpte die dat kan veroorzaken. Soms is het de moeite waard om de spiegel-op-functie te gebruiken, zodat alleen de centrale sluiter wordt geactiveerd. Dit zal echter tijdelijk de viewfinder verduisteren. Wat betreft de digitale achterwand, omdat je eigenlijk niet verder kunt gaan dan 400 iso, betekent het dat je overal een statief mee moet nemen.

TL: Veel licht. Eerlijk gezegd, als je naar de grafieken kijkt, zou ik persoonlijk niet hoger dan ISO 50 gaan. Alles daalt snel boven de basis ISO, en de magie van het systeem verdwijnt daarmee. Dit is een specialistische camera, en dat vraagt om specialistische behandeling. Verwacht niet dat je deze zomaar even kunt gebruiken.

Oke, en hoe zijn de beelden?

IH: De beelden uit de camera zijn verbluffend. Of je nu de P45 Plus of de P65 Plus gebruikt, het verschil tussen de twee—uit mijn tests—is alleen in resolutie. Er is een sfeer aan die ik denk dat anders is dan bij moderne sensoren. De technische architectuur is simpelweg heel anders dan wat je normaal zou gebruiken. Het is niet alleen de CCD-technologie, het is het feit dat het beeld wordt verspreid over de grotere mediumformaat–sensor—samen creëren deze twee factoren beelden die er direct uit de camera heel anders uitzien.

Er is zeker meer contrast, vergeleken met—zeg maar—een Sony-sensor. En ik denk dat de beelden meer textuur hebben, niet meer scherpte. Het is gewoon een textuur die moeilijk te definiëren is. Na bewerking zijn de beelden verbluffend. Ze hebben een inherente uitstraling die zeker een kenmerk is. De zwart-wit conversie is ook geweldig. Hoewel ik op zoek was naar een 'look' bij het fotograferen in kleur, is het de zwart-wit tonaliteit en het contrast die me echt overtuigden. Dus dat was een leuke verrassing.

TL: De CCD-sensor heeft een filmische kwaliteit. Het geeft kleuren prachtig weer, vooral met de 16-bits kleurdiepte. Er zit echt diepte in het beeld, die de geschoten iso van elke middenformaat CMOS-sensor anders zou lijken op te schonen. Persoonlijk vind ik dat de beelden een speciale kwaliteit krijgen, vooral wanneer ze met flits worden genomen. Misschien is het de mogelijkheid om een lagere iso te bereiken, maar er verandert iets wanneer het wordt gecombineerd met verlichting.

Zijn de beelden gemakkelijk te bewerken in de nabewerking?

IH: Voor kleur hebben ze veel bewerking nodig. Voor zwart-wit vond ik het echter veel makkelijker en eenvoudiger. De beelden hebben een coole uitstraling, direct uit de Camera. Voor mij gedraagt de Phase One zich in ieder geval veel als Ektachrome omkeerfilm, dus van nature vrij koel. Er was wat werk nodig aan de bestanden die ik van zowel de P45 als de P65 kreeg, dus ik stelde een basisvoorinstelling in om de bestanden ongeveer op orde te krijgen, zodat ik ze vervolgens naar mijn smaak kon bewerken.

TL: Ik heb mijn stroboscoopportretten nauwelijks bewerkt. Maar alle andere foto's zonder stroboscoop hadden veel werk nodig.

Denk je dat je er je eigen geld aan zou uitgeven?

IH: Het is een vraag die ik mezelf blijf stellen. Voor mij zou het logisch zijn, aangezien ik al de Hasselblad H1 bezit waarop het direct zou passen. Maar het is nog steeds twee duizend euro voor een systeem dat behoorlijk traag en omslachtig in gebruik kan zijn. Maar de zwart-wit conversie is gewoonweg verbluffend. Dus, voor het juiste project, zou ik het systeem zeker overwegen, omdat ik het gevoel heb dat het iets heel unieks biedt dat mogelijk het werk dat ik wil creëren naar een hoger niveau kan tillen.

TL: Ik heb inderdaad een Phase One P45 Plus gekocht. Maar helaas ging mijn Hasselblad H2 body kapot tijdens een covershoot, wat mijn vertrouwen in het H-systeem voor professioneel werk volledig wegnam. Ik gebruik nu de Fujifilm GFX serie, maar ik heb nog steeds een heel speciale plek in mijn hart voor de CCD-sensor en zijn geweldige weergavecapaciteiten.

Bedankt, Ian en Theo.