MPB meets: Straatfotograaf Denis Cherim

Het werk van Denis Cherim, winnaar van de Street Photography International Awards 2020, is moeilijk in een hokje te plaatsen. Hoewel het alledaagse wordt verkend, maken zijn vastgelegde toevalligheden het buitengewoon - met elementen van straat-, documentaire- en architectuurfotografie. Zijn foto's lijken bijna bewerkt vanwege zijn nauwgezette aandacht voor detail, ongelooflijk oog voor nuance en perfect uitgebalanceerde juxtaposities.  Laten we met Denis praten over zijn apparatuur, proces en achtergrond.

MPB: Kun je ons iets over jezelf vertellen?

DC: Als autodidactisch fotograaf, uit Roemenië, ontdekte ik op jonge leeftijd al nieuwe culturen. Mijn reis begon toen mijn familie naar Istanbul verhuisde. Madrid werd later mijn thuisbasis nadat we naar Spanje verhuisden, maar mijn passie voor reizen hield daar niet op. Tijdelijk woonde ik in Boekarest, Sofia, Londen en Kaohsiung.

MPB: Hoe ben je tot jouw unieke stijl van fotograferen gekomen?

DC: Zoals je je misschien herinnert, zou 2012 het einde van de wereld betekenen - zo werd ons verteld! Op een persoonlijk niveau markeerde dit jaar het einde van de wereld zoals ik die kende, waardoor mijn perceptie van alles veranderde. In die periode begon ik met de ontwikkeling van het Coincidence Project, met als doel de verbondenheid die ik ervoer vast te leggen. Als samenleving hebben we de neiging om elk feit te polariseren, waarbij we proberen de betekenis van het geheel te begrijpen door het op te splitsen in vertrouwde delen. Mijn doel is om te laten zien dat, zoals het gestaltisme ons leert, het geheel veel meer is dan de som der delen.

MPB: Hoe houd je je werktempo op peil?

DC: Er zijn dagen waarop ik honderden foto's kan maken, gevolgd door maanden waarin ik er geen enkele schiet. Deze onvoorspelbaarheid kwam goed van pas tijdens de quarantaine in Spanje. Terwijl ik thuis bleef en niet zo vaak naar buiten kon gaan als voorheen, kreeg ik de kans om door foto's te bladeren die ik jaren geleden had gemaakt maar nooit had bewerkt of gedeeld. Wanneer ik op pad ga om foto's te maken, heb ik meestal geen specifiek doel voor ogen. Mijn aanpak is om volledig bewust te zijn en mijn omgeving zorgvuldig te observeren, zonder me te laten beperken door een vaste quota.

MPB: Je werk ziet eruit alsof het veel geduld vergt, ben je een geduldig persoon?

DC: Dit is misschien wel de grootste misvatting over mij en mijn werk. Ik weet dat het misschien lijkt alsof ik een geduldig persoon ben, maar dat ben ik helemaal niet! Ik besteed zelden meer dan een paar minuten aan het maken van een foto. Soms loop ik langs een interessant tafereel en denk ik dat als ik wacht, de zon zal bewegen en de schaduw een interessant toeval zal creëren. Maar iets dwingt me om verder te gaan. Ik kan op de vingers van één hand de keren tellen dat ik op een bepaalde tijd op een plek heb gewacht of ben teruggekeerd om een foto te maken.

MPB: Wat motiveert je om deze beelden te maken?

DC: Er zijn een aantal universele regels die voor ons allemaal gelden. Voor mij is fotografie een middel dat ik gebruik om die regels te blijven ontdekken en begrijpen. Met elke foto die ik maak, heb ik het gevoel dat ik beter word in het spelen van dit universele spel. En natuurlijk wil ik steeds beter worden, ook al weet ik niet zeker wanneer en of het spel een einde heeft. Ik wil met mensen communiceren via mijn foto's, hen laten zien dat de wereld veel meer is dan wat we op het eerste gezicht zien. Ik wil ze inspireren om hun omgeving opnieuw te ontdekken, want 'toevalligheden' zijn overal.

MPB: Welke fotografen beïnvloeden je werk en stijl het meest?

DC: Ik heb geen specifieke persoon die mij heeft beïnvloed. Maar tegelijkertijd geloof ik dat we allemaal beïnvloed worden door alles en iedereen die we in ons leven hebben ontmoet. Ik maak mijn foto’s niet om bij een bepaalde stroming te horen, maar om te delen hoe ik de wereld zie. Daarom vind ik het moeilijk om mijn werk in een hokje te plaatsen, en ik moet bekennen dat ik er altijd van geniet om er niet bij te horen!

MPB: Werk je alleen?

DC: Voor mij heeft het alles te maken met de plaatsen waar ik naartoe ga. Van sommige plekken moet je alleen genieten, terwijl andere juist gezelschap nodig hebben. Mensen wisselen energie uit die je perspectief kunnen beïnvloeden.

MPB: Zit er een verhaal achter je foto's?

DC: Ik zie mijn foto's als aantekeningen in mijn dagboek, als bevestigingen van de voorbije dagen. Ik heb geen specifiek verhaal achter elke foto, omdat ze het verhaal zelf zijn. Ik heb ook niet het beste geheugen en daarom kijk ik graag naar de foto's die ik jaren geleden heb gemaakt. Ik heb het gevoel dat elke foto een verslag is geworden van dat specifieke moment en die dag van mijn leven.

MPB: Kun je ons iets vertellen over je uitrusting? 

DC: Ik heb veel verschillende apparatuur geprobeerd, van Canon via Fujifilm tot Ricoh. Na verloop van tijd zijn de specifieke kenmerken waar ik naar zoek veranderd. Ik geef nu prioriteit aan gewicht en resolutie. Vorig jaar kocht ik een Ricoh GR III die ik altijd en overal met me meeneem. Ik geniet ervan dat ik kwaliteitsfoto's kan maken met een camera die in mijn zak past. Na jarenlang voornamelijk met een 50mm lens te hebben gefotografeerd, heeft de overstap naar een groothoeklens me uitgedaagd om plaatsen opnieuw te ontdekken. Maar ik fotografeer nog steeds af en toe met mijn Fujifilm X-T2, meestal voor opdrachten.

MPB: Wat zijn je plannen voor de toekomst?

DC: Gezond blijven zodat ik foto's kan blijven maken, de universele mysteries kan ontrafelen en mijn begrip kan delen via mijn fotografie.

Op zoek naar meer over straatfotografie?

Bedankt voor het lezen van de MPB Gids voor Straatfotografie, onze uitgebreide kijk op het maken van straatfotografie, camera-aanbevelingen, advies en interviews met experts.