MPB Meets: Straatfotograaf Polly Rusyn

Polly Rusyn is een bekroonde straatfotograaf uit Londen, het Verenigd Koninkrijk. Haar werk is doordrenkt van kleur en de levendigheid van plaatsen en mensen. Ze gebruikt de wereld als een steeds veranderend canvas en gebruikt humor, licht en een juxtapositie van objecten en elementen om het dagelijks leven te weerspiegelen.

Polly is verschenen in publicaties als National Geographic Traveller UK, Digital Photography en Eyeshot Magazine, en ze heeft prijzen gewonnen of op de shortlist gestaan van o.a. Photosynthesis PhoSofia, Siena International Photography Awards, Miami Street Photography Festival en de jaarlijkse fotowedstrijd van National Geographic Traveller. Ze was ook jurylid voor het London Street Photography Festival.

We spreken Polly over haar reis en de weg naar haar stijl, de eigenaardigheden die ze op straat tegenkomt en haar keuze van uitrusting.

MPB: Hoe ben je begonnen met fotografie?

PR: Ik wilde nooit fotograaf worden! Toen ik opgroeide tekende ik van alles en nog wat. Ik ben altijd artistiek geweest. Uiteindelijk heb ik een diploma Grafisch Ontwerp gehaald en heb ik een tijdje in dat vakgebied gewerkt. Ik gaf het op om acht maanden rond de wereld te reizen. Natuurlijk nam ik een camera mee, maar ik was een amateur, geen fotograaf. Ik legde voornamelijk herinneringen vast en maakte misschien af en toe iets 'kunstzinnigs'. Tijdens die reis kwam ik in aanraking met het werk van kunstfotograaf Peter Lik. Ik vond het zo inspirerend dat hij zijn brood verdiende met datgene waar hij van hield.

Later, tijdens een kantoorbaan, groeide mijn behoefte aan een creatieve uitlaatklep. Het voelde natuurlijk om me tot fotografie te wenden. Ik sloot me aan bij een paar sociale fotografie groepen en ontdekte dat het fotograferen van mensen me het meest interesseerde. Een paar jaar later had ik het geluk om naar Papoea-Nieuw-Guinea te gaan voor een avontuurlijke reisorganisatie waar ik voor werkte. Tegen die tijd ging mijn camera overal mee naartoe. Tijdens die reis kreeg ik de kans om een stam te fotograferen die zich voorbereidde op een show. Ik herinner me nog steeds het moment waarop ik een bepaalde foto nam en iets in me voelde veranderen: ik wist dat ik fotograaf wilde worden. Ik verliet de reisindustrie en begon een fotografiebedrijf op te zetten. Het was een achtbaan, want ik had niet echt een plan. Dat was vijf jaar geleden.

Nu maak ik portretfoto's en documentaire foto's voor merken en geef ik les in straatfotografie voor mijn bedrijf The Photo Weekender. Dit jaar werd ik officieel Fujifilm X-fotograaf, wat als een enorme prestatie voelde.

MPB: Heb je geëxperimenteerd met verschillende genres voordat je uitkwam bij straatfotografie/documentaire?

PR: Toen ik met mijn bedrijf begon, heb ik geëxperimenteerd met verschillende soorten fotografie. Ik fotografeerde een aantal evenementen, een paar baby's en ik probeerde stockfotografie. Een van de eerste genres die me interesseerde was architectuurfotografie. Ik hield van de geometrie en de lijnen van hedendaagse architectuur, het sprak de grafisch ontwerper in mij erg aan. Ik dacht ook dat ik reisfotograaf wilde worden - vooral omdat ik zo graag reis - maar daar horen vaak landschappen, zonsondergangen en eten bij. Hoewel ik van al die dingen houd, werd ik er niet echt enthousiast van om ze te fotograferen. Ik moest mensen fotograferen. Bovendien is reisfotografie commerciëler dan straatfotografie. Voor mij omvat het niet echt de vreemde dingen die een straatfotograaf zou fotograferen.

MPB: Wat interesseert je specifiek in straatfotografie?

PR: Om te beginnen is er het feitelijke proces van fotograferen dat me aantrekt tot straatfotografie. Ik vind het meditatief, rondlopen en in een mindspace komen waarin ik puur gefocust ben op het vinden van foto's. Het kan ook heel opwindend zijn. Vooral als ik iets zie waarvan ik weet dat het gaat uitmonden in een foto die ik nog niet heb gemaakt. Het is nog niet helemaal het juiste moment - maar dat gaat het wel worden - ik moet de compositie goed krijgen en de klok tikt! Ik zie het als een oefening in het oplossen van problemen. Ik hou van problemen oplossen. Ik word geconfronteerd met een omgeving waar ik geen controle over heb, maar toch is het aan mij om alles in mijn kader te controleren. Het moment, het onderwerp, de achtergrond, de randen, de hoeken. Alles moet samenwerken. En als het allemaal samenkomt, is dat het beste gevoel. Ik vind het absoluut geweldig. 

Ik denk vooral aan het vinden van momenten die goed kunnen componeren. Omdat het hele kader belangrijk voor me is, gaat mijn aandacht altijd uit naar de relatie van het onderwerp met de achtergrond. Ik hou ervan om verbanden te vinden - visueel of menselijk. Uiteindelijk probeer ik op de een of andere manier vreugde te fotograferen. Felle kleuren en zonnige dagen zijn vreugdevol en als ik een eigenzinnig, humoristisch of toevallig moment kan vinden, dan ben ik echt gelukkig.

MPB: Je maakt veel beelden  in het buitenland - verander je je manier van werken als je op reis bent?

PR: Reizen is een groot deel van mijn leven en het overgrote deel van mijn werk maak ik in het buitenland. Als ik reis, heb ik het gevoel dat ik mezelf toestemming kan geven om de hele dag te fotograferen - dag na dag - en echt in 'de zone' te komen. Als ik thuis in Londen ben, denk ik altijd aan mijn werk of heb ik het gevoel dat ik moet werken. Het voelt dan heerlijk om een dag vrij te nemen en te gaan fotograferen. Ik vind nieuwe plekken veel creatiever dan de vertrouwde omgeving van thuis. Ik was gedwongen om in Londen te filmen vanwege de Covid-19 pandemie, maar dat is geen slechte zaak. Ik heb een nieuwe waardering voor mijn thuisstad ontwikkeld. 

Zolang ik mezelf de tijd kan geven om me te concentreren op het maken van foto's, benader ik alles op dezelfde manier. Ik ga op jacht naar licht en kleur, in de hoop die speciale momenten te vinden die verborgen liggen in het alledaagse leven.

MPB: Als je op jacht gaat naar licht en kleur, wat voor weer of tijdstip van de dag heeft dan jouw voorkeur?

PR: Ik heb een enorme voorkeur voor zonnige dagen. Maar natuurlijk is het niet elke dag zonnig. Op zonnige dagen ben ik graag de hele dag buiten. Ik hou van de lange schaduwen van de vroege ochtend en de late middag, maar ik ben net zo blij met de felle middagzon. Hoewel mijn vroege straatfotografie in zwart-wit was, ben ik geobsedeerd door kleur. Felle zonneschijn versterkt de kleur echt - vooral als je fotografeert met een klein diafragma - dus het licht kan zo fel zijn als het maar wil en ik probeer er gewoon mee te werken. Bovendien kun je veel plezier hebben met schaduwen. Hoewel ik graag speel met lichtvlekjes, ben ik het meest geïnteresseerd in kleur. Ik zie het meer als fotograferen 'over' kleur dan 'in' kleur.

MPB: Met welke uitrusting  fotografeer je?

PR: Ik fotografeer uitsluitend met systeemcamera's van Fujifilm. Voor klanten shoots heb ik een Fujifilm X-T2 met Fujifilm XF 23mm f/2 R WR en 35mm f/2 R WR. De X-T2 heeft twee SD-kaartsleuven, zodat ik onderweg een back-up kan maken. Voor straatfotografie gebruik ik een Fujifilm X100V omdat het de perfecte camera is voor op straat. Ik hou van de retro zilver-met-zwarte look, maar ik koos voor volledig zwart om onopvallend te zijn op straat. Sinds ik mijn spiegelreflex heb opgegeven, ben ik verslaafd aan Fujifilm. Ze zijn klein, stijlvol en ik hou van de kleuren die ik krijg. Ik kies altijd voor de Provia Standard filmsimulatie. De optie van een stille sluiter en een uitklapbaar scherm is vooral geweldig als je op straat fotografeert. Ik werk het liefst handmatig om het licht te manipuleren, dus de externe programmeerbare knoppen en draaiknoppen betekenen dat ik snel aanpassingen kan maken terwijl ik fotografeer.

MPB: Je had het over fotograferen tijdens de pandemie. Heeft dit je straatfotografie veranderd?

PR: Ik heb me moeten aanpassen. In de begindagen van de pandemie dwaalde ik rond, beperkt tot mijn eigen buurt, fotografeerde stedelijke abstracten, plaatste mijn schaduw op dingen, speelde met straatfotografie zonder mensen en experimenteerde met het fotograferen van reflecties. Ik was extreem bezig met sociale afstand. Ik ben steeds wat dichter bij mensen gaan staan, maar heb toch een veilige afstand bewaard. Het was een uitdaging, maar het is goed om uitgedaagd te worden.

MPB: Wat zijn je plannen voor de toekomst?

PR: Ik wil me blijven ontwikkelen als straatfotograaf en meer complexiteit toevoegen aan mijn werk. Ook wil ik meer straatfotografie zonder mensen maken. Het is echt niet zo makkelijk als het klinkt en je moet het niet verwarren met stadslandschappen. Ik hoop The Photo Weekender verder te laten groeien, dus ik start volgende maand met workshops in Londen en ik zal uitbreiden naar een aantal andere bestemmingen in het Verenigd Koninkrijk. Tot nu toe ging het alleen om het verkennen van mooie steden op het Europese vasteland. Ik wil ook graag meer documentair werk maken door mijn straatfotografie skills te gebruiken om verhalen te vertellen. Ik zou heel graag werken voor een overzeese NGO. Dat zou mijn droom zijn: reizen, fotograferen en verhalen vertellen om positieve sociale verandering teweeg te brengen.

Op zoek naar meer straatfotografie?

Dit artikel maakt deel uit van de MPB Gids voor Straatfotografie, onze uitgebreide kijk op het maken van straatfotografie, met camera-aanbevelingen, advies en interviews met experts.